இனி என்ன செய்யப் போகிறார்கள்

தீஷுவும் எங்கள் பக்கத்து வீட்டு இரண்டு வயது குஜராத்தி குழந்தையும் ரொம்ப Friends. நாங்கள் தீஷுவிற்கு தமிழில் பேச மட்டுமே பழக்கினோம். தாய் மொழியை நன்றாக பழகி விட்டால், மத்த எல்லா மொழிகளும் பழகுவது எளிது என்பது எங்கள் கருத்து. இப்பொழுது ஸ்கூலுக்கு போவதால், ஆங்கிலம் புரிந்து கொள்ள ஆரம்பித்திருக்கிறாள். சில நேரங்களில் பதிலும் சொல்கிறாள். அந்த குட்டி குழந்தைக்கு குஜராத்தி மட்டும் புரியும்.


இவுங்க இரண்டு பேரும் விளையாடுவதே ஒரு அழகு. தீஷு அவளை கூப்பிடுவதற்கு முதலில் "வா" என்பாள். அடுத்து "Come" என்பாள். அதுவும் புரியவில்லை என்றால், கையை பிடித்து இழுப்பாள். அடுத்து ஒட ஆரம்பிப்பாள். அந்த குழந்தையும் புரிந்து கொண்டு அவள் பின்னால் ஓடும். இப்படி அவர்களுக்குள் communication ஒரு பிரச்சனை. ஆனாலும் விளையாடுவார்கள். தினமும் குறைந்தது 2-3 மணி நேரம் வரை வீட்டின் முன்னுள்ள புல்லில் விளையாண்டு கொண்டு இருப்பார்கள்.




குளிர் காலம் ஆரம்பித்து விட்டது. அக்டோபரில் ஒரு நாள் Snow கூட இருந்தது. இனி விளையாடுவதற்கு என்ன செய்ய போறாங்கனு தெரியல. எனக்கு வீட்டிற்குள் விளையாட அனுமதிப்பதில் பிரச்சனை இல்லை. ஆனால் அவுங்க வீட்டில allow பண்ண மாட்டாங்க. தீஷு ஏதாவது எடுப்பதற்கு வீட்டிற்குள் வந்தால், அந்த குழந்தையும் வரும். ஆனால் அடுத்த second, அவுங்க அப்பாவோ, nannyயோ வந்து கூட்டிக்கிட்டு போய் விடுவாங்க. இந்த Friendship இப்படியே பிரிந்து போய்விடும் என்பதில் எனக்கு வருத்தம்.




சின்ன வயசுல, நான் தினமும் மதுரையில் எங்கள் தெருவில் விளையாடும் வழக்கம் உண்டு. இன்னமும் சிலரின் நட்பு தொடர்கிறது. நமக்கு கிடைக்காத எத்தனையோ வசதிகள் இந்த குழந்தைகளுக்கு கிடைக்கிறது. ஆனால் சேர்ந்து விளையாட குழந்தைகள்? இந்தியாவிலும் கிட்ட தட்ட இதே நிலைமை தான் என்று நினைக்கிறேன். Apartment என்றால் ஓகே. தனி வீடு என்றால் கஷ்டம் தான். பாவம் குழந்தைகள்...